De lucht in Londen

Ik ben echt een voeler. Ik heb het laatst nog geschreven, toen Ben en ik vier jaar samen waren eerder deze maand. Ik voel mijn intuïtie heel sterk en ik volg die dan ook. Ik ben zo iemand. Daardoor zie ik dingen heel helder. Het kan heel donker zijn, maar het pad is voor mij duidelijk.

Dat gevoel had ik ook in Londen afgelopen weekend. Ook al de vorige keer dat ik er was. Het voelde als thuiskomen toen ik van die trein stapte. Heb je dat soms ook? Dat gevoel er ergens plaats is voor jou? Dat je ergens echt past? Ik had hetzelfde gevoel ook toen ik de eerste dag in het Groenhuis binnen kwam. Nu dus ook in Londen.

Er is daar zoveel geschiedenis en tegelijk zoveel nu. Londen is een oude stad. Zoveel mensen hebben er geleefd. Ze hebben er gewandeld door de straten, gelachen en geschreeuwd. Gevochten en geprotesteerd. Ze schreven er wetten en braken ze. Ze lachten en feestten, werkten en bedelden. Er was vreugde en miserie. Er hangt revolutie in de lucht.

Ik heb het gevoel dat dingen die hier zo moeilijk zijn, daar gemakkelijker gaan. Je kijkt rond in de Underground en op de reclames zie je mensen van alle kleuren. Gewoon. Niet daarom: ze maken geen reclame voor iets wat “typisch divers” is. Blijkt dat zwarte vrouwen ook joggen. En dat bruine mannen ook jobs zoeken met LinkedIn. Dat zie je hier niet. Als het van de tv afhangt, zijn er in Vlaanderen alleen witte mensen. Ongelooflijk. En dan heb ik het nog niet over het feit dat alle schoonmaakmiddelen, keukenproducten of huishoudspullen hier door vrouwen aangeprezen worden. Ik merkte het nog op de Eurostar terug: we speelden een logospel. Alle merken van wasmachines en strijkijzers kende alleen ik. Ben ziet die reclames gewoon veel minder. Maar goed, daarover kan ik nog een hele aparte blog schrijven. Dat doe ik misschien ook nog wel eens.

In de Underground zie je de democratie. Niet enkel op de reclameposters, ook op de treinen zelf. Een vrouw in een boerka zit er naast iemand verkleed als Elsa van Frozen. Mannen in gewaden en mannen in pak houden dezelfde leuning vast. Kinderen spreken er alle talen. Mensen hebben er alle kleuren. Van diepzwart tot melkwit. Koppels zoenen. Mensen voor wie het in oktober nog zomer is, stappen af aan dezelfde halte als mensen die hun winterjas al van de zolder haalden. En wat je vooral ziet, is dat die achtergrond er veel minder lijkt toe te doen dan hier. Ik zag zwarte mannen en vrouwen met een hoofddoek in pakken die macht uitstraalden. Ik zag aktetassen in alle kleuren in de handen van mensen in alle kleuren. Er waren mensen in alle maten en ook dat leek niemand tegen te houden om zijn of haar dromen te volgen. Ik zag mensen met alle haarkleuren die maar kunt bedenken, met tattoo’s die niet uit een shop kwamen. Ik zag mama’s sukkelen met buggy’s, met een kindje aan de hand dat een andere huidskleur had dan zij. Alle mogelijke make-up stijlen zie je er passeren. Alle soorten mensen die in slaap sukkelen tijdens de rit naar huis. Allerlei muziek, talen die ik nog nooit gehoord had.

Het viel me ook hoeveel mensen er op een gemiddelde weekdag in een jogging rondlopen. Maar goed. Dat moet ook kunnen in de stad die ooit hoofdstad van wereldrijk was.

Is dat het misschien? Hebben zij al die moeilijke gesprekken gewoon al gehad? In de overgang van Empire tot nu?

Hoe komt het dat onze universiteiten spierwit zijn? Hoe komt het dat zoveel van onze politici mannen zijn? Bedrijfsleiders nog meer? Hoe zetten we ons over die schrik voor mensen die anders zijn? Hebben zij die problemen gewoon veel eerder aangepakt? Of er toch eerder aan begonnen?

In Londen zijn niet alle problemen opgelost. Dat beweer ik niet. Ik bedoel, kijk naar wie daar die regering leidt. Niet dat wij op dat vlak nu zo blij moeten zijn. Maar in Londen staan ze echt verder dan wij. Dat voel je in hoe de mensen met elkaar omgaan. Dat onderliggende wantrouwen dat hier dik in de straten hangt, dat voelde ik daar niet. Stickers van gespuis als Schild en Vrienden kwam ik er niet tegen. Dat betekent niet dat die er niet zijn, begrijp me niet verkeerd. Alles is er niet pijs en vree. Ik ben ook niet naïef, ondanks wat mensen al snel afleiden uit mijn geslacht, leeftijd en politieke kleur. Die angst, die haat bestaat daar ook, maar de tegenbeweging is sterker.

Diversiteit regeert in Londen. Niet in de regering, maar wel in de stad. En weet je wat? Het kot is niet afgebrand. Het kan dus. Ongeacht de onzin die bepaalde anderen daarover willen spuien. Het kan. Het werkt.

Daarom voel ik me daar thuis. Een plek waar iedereen zo anders is en waar ook iedereen zucht als een aankondiging van een technisch defect aan een Undergroundtreinstel door de stationshal rolt. Zoveel verschil dat het niet eens meer opvalt.

Mijn mama en ik hadden altijd een ander idee over kleuren die vloeken. Op vlak van kledij dan. Zij vond nogal snel dat dingen niet bij elkaar pasten. Mijn filosofie is dat als je maar genoeg kleur bij elkaar kapt, het op gegeven moment mooi wordt.

En dat, dat is Londen.

Photo by Benjamin Davies on Unsplash